Fobia społeczna jest jednym z poważniejszych zaburzeń lękowych. Schorzenie to ma charakter przewlekły, ale potencjalnie uważa się je za wyleczalne. Chociaż zaburzenie to, jest trzecim co do częstości występowania w populacji ogólnej, po depresji i uzależnieniu od alkoholu, a niektórzy znawcy tematu zaliczają je nawet do chorób cywilizacyjnych, w Polsce jest ono znane stosunkowo słabo. Jej objawy, pozornie wskazują na wielką nieśmiałość, a większość chorych nigdy nie szuka pomocy specjalistycznej.
Wciąż nie ustalono, co tak naprawdę wpływa na pojawienie się fobii społecznej. Część badaczy wskazuje na wpływy wieloczynnikowe, poczynając od czynników neurobiologicznych, a na socjologicznych kończąc. Inni skłaniają się ku stanowisku, że ma ona podłoże genetyczne, a ujawnieniu jej sprzyjają pewne negatywne doświadczenia z dzieciństwa. Coraz częściej wskazuje się również na wpływ odrzucenia dziecka przez grupę rówieśniczą, najczęściej szkolną.
Osoba cierpiąca na socjofobię, odczuwa niemal ciągły, wszechogarniający lęk wobec różnych sytuacji społecznych, najczęściej zarówno towarzyskich, jak i zawodowych. Chory najmocniej przeżywa sytuacje, w których narażony jest na obserwację ze strony innych osób, lub na spotkanie z osobami nieznanymi. Szczególnym źródłem stresu dla osób z tym schorzeniem stają się, więc wszelkiego rodzaju wystąpienia publiczne, przyjęcia,nawiązywanie rozmów, jedzenie w obecności innych ludzi uroczystości, podróżowanie środkami transportu publicznego, rozmowa z urzędnikami, a czasem nawet z osobami znajomymi. Wszystkim tym sytuacjom towarzyszy szereg objawów psychosomatycznych, takich jak pocenie, nagłe czerwienienie się, zaburzenia mowy, przyspieszenie tętna, znaczne trudności w wykonywaniu prostych czynności, niekiedy absurdalne, skrajnie tchórzliwe i całkowicie niezrozumiałe dla osób postronnych zachowanie. Niemal każda codzienna czynność, która wymaga kontaktu z ludźmi spoza najbliższej rodziny, dla osób borykających się z tym zaburzeniem, staje się źródłem ogromnego, paraliżującego stresu.
Objawy te mogą nasilać się aż do napadu panicznego lęku. Uogólnione fobie społeczne wiążą się zazwyczaj z niską samooceną i strachem przed krytyką. U niektórych osób konsekwencją tego zaburzenia stają się stany depresyjne i uzależnienia, w tym bardzo często uzależnienie od Internetu, lub gier komputerowych, które zastępują fobikom zwykłe relacje towarzyskie. U niektórych chorych współwystępują również objawy zespołu natręctw- obsesje lub kompulsje. Zdarzają się też pewne objawy dysmorfofobii, czyli nieuzasadnionej awersji do defektów własnego wyglądy. Najczęstszymi zaburzeniami osobowości u osób z fobią społeczną są zaburzenia osobowości typu unikającego i paranoidalnego.
Leczenie fobii społecznej jest długotrwałe i nie zawsze daje oczekiwane rezultaty. Stosuje się kilka rodzajów psychoterapii, przy czym uznaje się, że najkorzystniej jest przezwyciężać fobię na zajęciach grupowych, prowadzonych przez lekarza specjalizującego się właśnie w leczeniu tego rodzaju zaburzenia. Na ogół uznaje się jednak, że lepsze wyniki niż psychoterapia, daje w tym wypadku leczenie farmakologiczne.
źródło
psychiatra.warszawa.pl
Fobia społeczna a zdrowie psychiczne
Fobia społeczna, jako zaburzenie, nie ma udokumentowanego związku ze stanem zdrowia psychicznego sensu largo. Zgodnie z ogólnie uznawanymi definicjami, nie jest ona chorobą psychiczną. Kazimierz Dąbrowski uważał, że nawet stany depresyjne, obsesyjne i psychonerwicowe mogą w wielu przypadkach świadczyć, paradoksalnie, o dobrym zdrowiu psychicznym[7]. Świadomość patologiczności i absurdalności swoich nieprawidłowych zachowań, odczuć i stanów psychicznych stanowi jeden z najjaskrawszych objawów zdrowia psychicznego – a owa świadomość jest powszechna wśród fobików społecznych.
Fobia społeczna a nieśmiałość
Część psychologów utożsamia fobię społeczną z wyjątkowo wielką nieśmiałością[8], wskazując jednocześnie na możliwy potencjał leczniczy psychoterapii w tym zakresie.
Inni uczeni wskazują na pozorny paradoks związany z tym zaburzeniem – osoba dotknięta fobią społeczną wcale nie musi być nieśmiała; może nawet wykazywać chęć aktywności społecznej, jednak powoduje to u niej niewspółmierne do korzyści i wymagań sytuacji koszty psychofizjologiczne, a osiągnięcia społeczne – mimo że okupione przezwyciężeniem ogromnych trudności – są wyraźnie niższe od potencjalnie możliwych. Badania przeprowadzone w San Diego w 2000 roku wykazały, że na fobię społeczną cierpi około 49% osób z wysoką nieśmiałością i 18% osób z nieśmiałością "w normie"[9].
Skala lęku społecznego Liebowitza
Do określania nasilenia fobii społecznej (w przybliżeniu) może służyć skala lęku społecznego, opracowana przez amerykańskiego specjalistę Michaela Liebowitza. Szacunkowo określa ona poziom lęku odczuwanego przez osobę w określonych sytuacjach społecznych (rodzaje lękotwórczych interakcji społecznych) oraz stopień unikania ich. Skala ta bywa używana w celu oceny skuteczności leczenia. Niezalecane jest stosowanie jej do samodiagnozy (ze względu na brak rozeznania w zagadnieniach psychologicznych u przeciętnych ludzi), podobnie zresztą jak innych testów tego typu.
Niektórzy specjaliści wskazują na niedoskonałość tego kwestionariusza – część pytań dotyczy bardzo zbliżonych sytuacji, zaś niektóre inne, nie mniej ważne jak te uwzględnione, zostały przez autora pominięte. Niemniej w niektórych kręgach uważa się ją za dobry środek diagnostyczny[potrzebne źr
źródło
Wikipedia
WPŁYW NA MYŚLENIE*-martwienie sie tym, co o nas sadza inni
-trudnosci z koncentracja i zapamiętywaniem tego co ludzie do nas mówią
-skupienie uwagi na sobie, przesadna koncentracja na tym co robisz i co mówisz
-martwienie za wczasu o czekających Cie wydarzeniach, katastrofizmie
-rozpamiętywanie po fakcie, rzeczy które w Twojej opinii poszły źle (większość rzeczy w opinii z FS idzie zle, surowa samoocena)
-pustka w głowie, niemożność wymyślenia tego co powiedzieć
WPŁYW NA ZACHOWANIE
-mówienie szybko lub cicho, mamrotanie, mieszanie slow
-unikanie kontaktu wzrokowego
-robienie rzeczy w takich sposób aby mieć pewność, ze nie przyciągasz uwagi innych
-zapewnienie sobie "bezpieczeństwa" poprzez przebywanie w "bezpiecznych"miejscach, rozmawianie z "bezpiecznymi" ludźmi na "bezpieczne" tematy
-unikanie trudnych sytuacji lub spotkań
WPŁYW NA CIAŁO
-znaki leku widoczne dla innych jak czerwienienie sie, pocenie, drżenie
-uczucie napięcia;bol idacy z niemożliwością zrelaksowania sie w towarzystwie innych
-uczucie paniki:kołatające serce,zawroty głowy, mdłości, trudnosci z zaczerpnieciem oddechu
WPŁYW NA EMOCJE LUB UCZUCIA-nerwowość, niepokój, zastraszenie, skupienie na sobie
-frustracja lub gniew na siebie lub innych
-uczucie nieprzystosowania, kompleks niższości
-uczucie smutku, depresji, beznadziejności jezeli chodzi o zmianę swojego położenia
_________________ To co mnie doluje, to życie w którym się źle czuję!
Dzień Mojej Śmierci Będzie Najpiękniejszym Dniem W Moim Życiu
Nawet nie wiedza jak Szczęśliwi są Ci którzy mnie nie poznali , nie znają i nie poznają , Niech Bogu za to dziękują
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
